Allah'ım, senden çok bir şey istemiyorum aslında. Sadece biraz huzur... İyi insanlarla karşılaşmak, dürüst ve efendi insanlarla... Bu kadar yorgunluğa sebep olan düzenin de Allah kahretsin! Ya da yok ya, en iyisi bana bir mağara. Kimseyi görmek istemiyorum, her şeyim sanal olsun.
Tek bir dileğim var: kapımdaki kediyi benden alma. Onu seveyim, karnını doyurayım, mırmırlarıyla bana hayat versin, tek arkadaşım o olabilir. Sesi çıktığında ya süt ister, ya yemek, ya da hava soğuktur, sobanın yanında ısınmak ister. Sanki "Rızkımı Allah veriyor, kendini bir şey sanma ve beni tekrar dışarı sal" diyecek gibi... Bunlar bana yeter.
Sadece işime gidip evime gelmek istiyorum desem, onun bile garantisi yok!
Bu nasıl bir sınav Allah'ım? Cevapları istemiyorum, sadece sınavın ne olduğunu söyle!
Vallahi bu dünyadan nefret ettim. Bu ülkeden de... Sorunların birbiri ardına gelmesinden, çözülememesinden o kadar bıktım ki...
Ne Allah'ım, ne? Neyi anlayamadık, anlayamıyoruz? Nerede yanlış yapıyoruz?